روز سیزدهم - گمشدگان

آدمى در جهان نشانه است و تیرهاى مرگ بدو روانه ، و غنیمتى است در میان و مصیبتها بر او پیشدستى کنان . و با هر نوشیدنى ، ناى گرفتنى است و با هر لقمه‏اى طعام در گلو ماندنى ، و بنده به نعمتى نرسد تا از نعمتى بریده نشود ، و به پیشباز روزى از زندگى خود نرود تا روزى از آنچه او راست سپرى نشود . پس ما یاران مرگیم و جانهامان نشانه مردن ، پس چسان امیدوار باشیم جاودانه به سر بردن ؟ و این شب و روز بنایى را بالا نبردند جز که در ویران کردن آن بتاختند و در پراکندند آنچه فراهم ساختند . [نهج البلاغه]

گمشدگان

روز سیزدهم

سنگینم...

تا زانوهایم در زمینی نمناک

آرامم...

چون بدرود غریب سایه ی دیوار کاهگلی مخروب سیاه

آه...

خاک پذیرنده ی همخون خاموش من

به آرامشم اشارتی باش

همچنانکه چون او،

خاموشی آرام و تنها و گم

تا همیشه...