سنگینم...

تا زانوهایم در زمینی نمناک

آرامم...

چون بدرود غریب سایه ی دیوار کاهگلی مخروب سیاه

آه...

خاک پذیرنده ی همخون خاموش من

به آرامشم اشارتی باش

همچنانکه چون او،

خاموشی آرام و تنها و گم

تا همیشه...