دیالوگ دو گمشده

[ و ابو جعفر محمد بن على باقر از او ( ع ) حکایت کرد که فرمود : ] دو چیز در زمین مایه أمان از عذاب خدا بود ، یکى از آن دو برداشته شد پس دیگرى را بگیرید و بدان چنگ زنید : امّا امانى که برداشته شد رسول خدا ( ص ) بود . و امّا امانى که مانده است آمرزش خواستن است . خداى تعالى فرماید « و خدا آنان را عذاب نمى‏کند حالى که تو در میان آنانى و خدا عذابشان نمى‏کند حالى که آمرزش مى‏خواهند » [ و این از نیکوتر لطایف معنى را برون آوردن است و ظرافت سخن را آشکار کردن . ] [نهج البلاغه]

گمشدگان

دیالوگ دو گمشده

مهدی:

من در هراس نبودن هایت "تو را می خواهم" را فریاد زدم

در میان صخره های بلند کوهستان غم هایم

تا شاید انعکاس صدایم

مرهمی باشد بر زخم های کهنه ام

تا شاید کمی آرام شوم...

حسین:

همراز دل آزرده ی من!

همزاد هم آواز دلخون من!

تو را بارها در جزیره ی سرگردان دیدم که چون من