لطف دوست شاعرم

مردم دنیا در کار دنیا دو گونه‏اند : آن که براى دنیا کار کرد و دنیا او را از آخرتش بازداشت ، بر بازمانده‏اش از درویشى ترسان است و خود از دنیا بر خویشتن در امان . پس زندگانى خود را در سود دیگرى دربازد . و آن که در دنیا براى پس از دنیا کار کند ، پس بى آنکه کار کند بهره وى را از دنیا بسوى او تازد ، و هر دو نصیب را فراهم کرده و هر دو جهان را به دست آورده ، چنین کس را نزد خدا آبروست و هر چه از خدا خواهد از آن اوست . [نهج البلاغه]

گمشدگان

لطف دوست شاعرم

این نسیم نفس دوست شاعرمه که یک شب تلخ وقتی یه تی شرت قرمز رنگ پوشیده بودم و توی خیابون منتظرش بودم، وزیدن گرفت و روحم رو روان کرد.

تداعی می کند سرخی پیراهنت شباهنگام

عشق آتشین و پنهانم را

در زیر خاکستر

چه زیباست تقارن تپش های قلبم و صدای گام هایت

خوب می فهمم چپ و راست رفتن های سرت

سایش چانه بر گریبانت

شمارش قدم ها با چشم ها

حتی سکوت معنی دارت را

ای رهرو بیگانه...